Uwaga – chwalę się!

Przeważnie nie piszę tutaj o sprawach bardzo osobistych, ale tym razem pochwalę się. A właściwie to pochwalę mojego starszego syna, który w ostatnią niedzielę brał udział w triatlonowych zawodach na dystansie „pół – ironman” czyli 1,9 km pływania, 90 km na rowerze i 21 km biegu.

Zaczęło się tak: skupienie przed startem.

Zawodnicy ustawiają się na linii startu w wodzie:

Armata wystrzeliła, zadymiła i … pooooooszli! (a raczej popłynęli 🙂 )

Jak nietrudno się domyślić start ok. 1200 zawodników nastawionych na zwycięstwo, będących w takim zagęszczeniu, był wielkim wyzwaniem dla organizatorów w kwestii zapewnienia im bezpieczeństwa. W takim tłoku nieuniknione są sytuacje niezamierzonych uderzeń, kopnięć itp. Syn przezornie nie pchał się w największy tłum, liczył, że nadrobi czas jazdą na rowerze.

Po ok. 20 minutach pierwszy zawodnik wybiegł z wody

Z każdą minutą było coraz więcej wychodzących na brzeg

Na trasie rowerowej łatwo było namierzyć „swojego”

Niektórzy zawodnicy i ich rowery wyglądali nieco kosmicznie

Nadszedł jednak czas by zejść z roweru …

… i ruszyć do biegu

Tutaj należy podać jeszcze informację o pogodzie – tego dnia termometry w Poznaniu odnotowały 35 stopni w cieniu. Tylko, że na trasie wyścigu cienia nie było. Wolimy nie domyślać się jak tam panowała temperatura. W każdym razie było gorąco, nawet bardzo, nawet startujący Australijczycy tak twierdzili. Organizatorzy ustawili w trzech miejscach na trasie biegu „prysznice”, które schładzały zawodników. Również kibice starali się jak mogli pomóc biegnącym:

To z pewnością pomagało. W końcu zostały ostatnie metry do mety

I w taki oto sposób zostałam matką „Człowieka z Żelaza” 🙂

Na zakończenie dodam, że za zwycięzcę w tych zawodach uznawany jest każdy, kto je ukończy – wszyscy zawodnicy po przekroczeniu linii mety byli dekorowani medalem.